زیبا بود. فوق العاده زیبا بود. اگر طرفدار سریال با تم های دارک هستید و سن بالای 18 دارید پِنی دِرِدفول رو پیشنهاد میکنم. اگه هانیبال رو هر جا استاپ کنی میشه ازش یه تابلوی هنری در آورد، پنی رو هر جا استاپ کنی دیالوگ سنگینی داره که باید بخاطر سپرد. داستان ها و افسانه هایی تا حالا شنیدید رو کنار هم بذارید، دراکولا، فرانکنشتاین، هاید و جکیل، لوسیفر، ومپایر، ورولف، ویچ ... پنی ترکیبی از همه اینهاست در دوران عصر تاریک! دورانی که قاتلای معروفی مثل جک د ریپر یا سوئینی تاد توش زندگی کردن. همه اینها به علاوه poetry. در بین همه اینها، شاید باورتون نشه، ولی چقدر زیبا رسیدن به خدا به تصویر کشیده شده.
نورپردازی تاریکش به قول Bryn "سیاه مخملی"بود، درست شبیه هانیبال. همون دارک نسی که میخواستم رو ازش گرفتم.
و وای از ساوند ترک های زیباش نگم ک با صدای دیپ Rory و اشعار Wordsworth میکس میشد.
و چقدر که من سکانسایی ک ایوا گرین و بیلی پایپر توش بازی کرده بودن رو عقب زدم و دوباره دیدم بسسسکه قشنگ بازی کردن لنتیا !
در کل فوق العاده بود. کراس اووری از همه دارک فانتزی هاست و شاید همه پسند نباشه اما برای من خیلی دلچسب بود.
There was a time when meadow, grove, and stream,
The earth, and every common sight.
To me did seem
Apparell'd in celestial light,
The glory and the freshness of a dream.
It is not now as it has been of yore:
Turn wheresoe'er I may,
By night or day.
The things which I have seen I now can see no more!
But there's a tree, of many one,
A single field which I have have looked upon,
Both of them speak of something that is gone:
The pansy at my feet
Doth the same tale repeat:
Whither is fled the visionary gleam?
Where is it now, the glory and the dream.?
